مینوی شعر

شعرهای من

مینوی شعر

شعرهای من

 

 

 

        

 

 

         رسواترین آینه  است 

 

 

          رسواتر از یک سکوت 

 

 

          که در تنگنای تاریک غار 

 

 

            اندیشه می کند 

 

 

 

             وقتی که تمام میشوی 

 

 

                آغاز  

 

 

               با شنل خاکستری اش 

 

 

               تمام روز را می لیسد 

 

 

               تقدیر  

 

 

               بر پیکر ت  ضربه می زند 

 

 

                  مثل صدای کفش پیرزن 

 

 

                   برپوسته سیاه شب 

 

 

               

                   پنجره را بگشا 

 

 

                      بگذار نسیم  

 

 

                    خاطره پرواز را 

 

 

                    تداعی کند

 کاش شب شود 

 

 

              روی بلندترین برج های دنیا 

 

              موهای عروسک خود را 

 

              شانه می زنم 

 

 

              خواستگاری ستاره هاست 

 

              و من 

 

              عروس زیبای ماه 

 

 

              کاش شب شود .....    

 

 

                 

               قاب مشکی چشمهای تورا 

 

               کسی نخرید 

 

               به جز چشمهای من 

 

          که در انعکاس مشکی یک چشم سپید شد

 

 

 

            خسته شد 

           

                  نشست کنار صندلی 

 

                  کنار فرش 

 

           کاغذ نبود 

 

           وتنها سوال  

 

            بوی تعفن گرفته بود 

 

 

 

                قایق کوچک مرا 

 

                شعر پرکرده است 

 

                و غرق شد 

 

               پیش پای آب

 

 

 

            باد نیست 

 

            ابرها طعم گیلاس می دهند 

 

 

                  

         می نشینم لب حوض 

 

              وپای انکار مرگ 

 

                 قانون ترس را 

 

                            دکلمه می کنم