دوشیزه ی مهربان 

            بگذار قلم چشمهای مرا  

               به جوهر نگاه تو  

              مجبور کنند 

               از اینجا 

              تا رقص های مشکی تو 

                کوچه ها مشوشند 

                 و بادها  

                کاسه گردان گیسوانت 

                  بانوی مشرقی 

                  گلدان چشمهای تو 

                    در نسیم سرد اسفند 

                    اسپند دان مادر بزرگ را  

                        داغ می کند 

                              بگذار بار دیگر  

                            تجرید چشمهای تو را 

                               بوسه باران کنم

       چشمهای مرا 

          به سرمه ی سالها آغشته اند 

           دیوار  

          بازوی مهربان خاک 

            شب های مرا رنگ میکند 

پایش شمع را ببین 

 گویی شب  پرواز آتش است

         تارک کودکی ام را 

          به خون چشمهای تو 

          رنگین کرده ام 

          دستهای تو  

         میان برگهای نخل 

          یادآور هجوم زندگیست 

       تقدیر سرخ مرا  

        به لیموی لبهای تو 

         خو داده اند 

            مادر  

            نیلوی روسری ات را دوست دارم

       تعظیم نارنجی باغ 

         روی شانه های خاک 

            بند میشود 

          نسیم  

            از خانه ی باد می آید 

             با جامه ی عروس 

               وغنچه غنچه لبهای کابلی 

              دگر حتی قناری 

                پای برکه ی آب  

                    عصمت عشق و بو سه را 

                  پای نمی کوبد