تبسم دیر لبهای تو

               حجم عمیق مرا

                تف می کند

                و آنگاه

                     من وتو

                  در کمپ افکار مغشوش

                 چادر می زنیم

                  و پایمان را می کشیم

                      دور سر زمین

                       وقتی

                      در هفت سنگ زندگیمان

                          صفر می شود

       تبسم دیر لبهای تو

       حج

         وقتی کاشی های منجمد خانه ام 

         ذهن بهاررامیخوانند 

          وتو 

            پایاب ویرایش ذهن مرا 

            لگد میزنی 

           احساس می کنم 

              چیزی مثل یک تکه برف 

            تجسم مرا 

                  لیز می خورد

          وقتی که صدای من 

          در حریر فضاخفته است 

         در چارچوب خیال تو 

              تاب بازی می کنم

        و من 

        هرروز 

          با تاب تاب قاصدکها 

            ورق می خورم 

           تا برسم  به یک فال 

           و قناری بال دار 

           زیر شلیک مسخره ی یک ذهن 

            می خندد 

                     می نشینم کنار قوری 

                  گویی مرگ 

                   از پل رازقی ها گذشته است